Tararammm

Acaba ne yazsam?
Yazasım var ama yazmak için zaman sorunu var.
Hatta buraya bile...

Kafamda yazmak istediğim bir yığın konu var ama neresinden başlasam ve de ne yazsam bilmiyorum gerçekten de...
Ben de bu kararsızlığımı paylaşayım dedim.
Sessizce oturmak istiyorum ama çok gürültü var.
Çok insan, çok yalnızlık, çok ses...

Hadi güzel bir hafta geçirelim...
Hepimiz...

Zindan

Necip, küçük ellerinde sünnet kınası, yaklaştı yakışıklı ağabisinin yanına.
Kulağına fısıldadı yalnızlığını.
Güven, kardeşini elinden tutup yatağına götürmekte tereddüt ettikçe, ıslandı göz pınarları Necip'in.
Adı Güven'di lakin güven neydi?

Necip, acıyan tenine dokunulmasından korkarak yaklaştı annesinin eteğine.
Gözlerinde dolu dolu olmuş yalnızlıkları fışkırıyordu.
Yatağının başına dolanmış tüllere bakıp iç geçirdi.
Beyazlarla kaplı bir zindana düşmekteydi yolu yine.
Kafesinde tülden parmaklıklar ve titreyen dudaklarının değdiği naftalin kokulu yastığı ile bezenmişti.

Necip, kafeste bir kuştu o sabah.
Kulaklarına çalınan müzik ansızın içini yaktı.
Kınalı ellerinden bir çeyrek altın düştü yere.
Kimse fark etmedi.
Aralık kapıdan ona gülümseyen o yüzü görmese, Necip de fark etmezdi.
Şimdi erik ağacına tırmanmak vardı ya...
Necip'in gönlü kaydı, gözü kaydı, yüzü kaydı...
Çarşafı zindan, çarşafi kefen, çarşafı yalan oldu.
Güven, ne demekti acaba?

Sabah

Ekin kokan kollarıma dolanan saçlarının
Yüreğime değen kirpiklerinin, çatık kaşlarının
Bir de yüzüme bakıp da düşen gözyaşlarının
Her sabah yeniden aşığı oldum ben...

Mourice

Çok zaman evvel verdiğim bir sözü yerine getirmeye ancak fırsat bulunca insanın içi rahatlar ya, sonunda Mourice'in bana verdiği öyküyü Türkçe'ye çevirmeyi bitirebildim.
Öyküden bahsetmek istemiyorum; son derece şaşırtıcı bir konusu var; yakında zaten yayınlarız, okursunuz. Ama üzerimden kocamanca bir yük kalktı bu kısacık kitabı çevirmeyi bitirmekle. Başlarken, bir haftada bitiririm demiştim; sene 2007'di... Üç senede ancak bitti. Ama bitti...